Jeśli odpowiednio go wyposażyć, świetnie nadaje się na duże auto dla małej firmy. Praktyczne w pracy i wygodne, gdy szef chce zabrać rodzinę na wakacje. Spełnia wymogi samochodu służbowego, na który przychylnym okiem patrzy fiskus. Można w całości odliczyć VAT od zakupu auta i paliwa.

Egzemplarz, którym mieliśmy okazję jeździć, miał dodatkową zaletę. Chodzi o układ ECO-Start, który pozwala obniżyć zużycie paliwa o około 5-8%.

ECO-Start wyłącza silnik nawet na krótkim postoju, np. pod światłami, gdy samochód stoi na biegu jałowym dłużej niż 3 sekundy. Wciśnięcie sprzęgła daje silnikowi sygnał do ponownego odpalenia. Układ ogranicza zużycie paliwa i jest szczególnie przydatny w mieście.

Konstruktorzy przewidzieli nietypowe sytuacje. Układ działa tylko wtedy, gdy silnik ma właściwą temperaturę. Nie gasi nierozgrzanego i nie włącza przegrzanego silnika. Nie wyłącza motoru przy niskiej temperaturze otoczenia, aby kierowca miał stale dopływ ciepłego powietrza do kabiny. Natychmiast uruchamia silnik, kiedy auto zaczyna się bezwładnie toczyć. Wspomaganie kierownicy i hamulców jest wszak uzależnione od pracy silnika.

Nie ma róży bez kolców. ECO-Start wymaga stosowania specjalnego rozrusznika i pojemnego akumulatora. Poza tym denerwuje niektórych kierowców, którzy nie są pewni, czy silnik zaskoczy i jak szybko. Na szczęście ECO-Start można wyłączyć.

Poza ECO-Startem układ napędowy jest typowy dla Sprintera. 150-konny silnik pracuje cicho, nawet przy wysokich prędkościach. Ma kłopot, kiedy trzeba wyprzedzać. Konieczne są redukcja i gaz do dechy. Za to lewarek jest wygodny i pracuje lekko, tylko przy przełączaniu z 1 na 2 czasem haczy.

Wyczucia wymaga ruszanie na śliskim. To cecha tylnonapędowych samochodów dostawczych. Szybkie włączenie się do ruchu pustym Sprinterem ze zmoczonej deszczem ulicy spowodowało odczuwalny uślizg tyłu.

Hamulce są tarczowe, sterowane elektronicznie, z układem BAS, zwiększającym ich skuteczność przy nagłym zwalnianiu, ale wspomaganie jest mizerne. Trzeba energicznie wdepnąć pedał, żeby zadziałały należycie.

Wygląd i wyposażenie kabiny nie kwalifikuje Sprintera jednoznacznie jako samochodu dla rzemieślnika albo biznesmena. Wykończenie jest dość eleganckie, zbyt eleganckie dla brygady roboczej, ale prawie w całości z plastiku. Z przodu są wygodne fotele, ale z tyłu zwykła ławeczka dla trzech osób. Przyznajemy, że w miarę wygodna. Na tylną kanapę prowadzą tylko jedne drzwi przesuwne z prawej strony. To wystarcza, zważywszy na dużą szerokość przejścia w środku. Wchodzenie ułatwia szeroki, wygodny stopień. Drażnią natomiast same drzwi, które nie zawsze od razu ryglują się w pozycji otwartej, za to gdy już są zaryglowane, potrzeba mocnego szarpnięcia, aby je zamknąć. U konkurentów, np. w Transicie, nie ma tego problemu.

Ładownia, która w ramach wyposażenia dodatkowego została wyłożona okładzinami na ścianach i podłodze, robi dobre wrażenie. Ma regularny kształt, a dzięki okładzinom jest łatwa do umycia.

Tylny napęd sprawia, że kąt skrętu kół jest duży. Sprinter jest zwrotny, a na pochwałę zasługuje parktronic. Za pomocą diod i sygnału dźwiękowego ostrzega o zbliżaniu się do przeszkody. Diody na podszybiu pokazują sytuację z przodu, a te na lusterkach - z tyłu. Nietrudno być mistrzem ciasnych parkingów z takim pomocnikiem.

Dwoista natura Sprintera PKab może się podobać. Jak na tak duże auto prowadzi się łatwo. Ma sporo pomocnych systemów elektronicznych, a niektóre z nich mają i tę zaletę, że można je wyłączyć.

Dobrze wykończona, przestronna kabina. Porządne półki nad przednią szybą, nic z nich nie wypadnie. Bardzo dobry pomocnik parkowania parktronic. Cichy układ napędowy.

Zacinające się przesuwne drzwi z boku, wymagające siły do zamknięcia. Nie dość dynamiczny napęd. Głośny nawiew. Hamulce wymagające mocnego deptania.